maandag, platte band

Maandag, platte band...

Maandagochtend fietste ik terug naar de route die ik volg en mocht dus die klim van gisteravond lekker naar beneden suizen. Plotseling zag ik een bord met 10%! Sjeezus! Als ik dat geweten had, was ik waarschijnlijk beneden in Nancy een hotelletje gaan zoeken. Ik voelde me in ene geweldig trots!
Ik fietste langs een grote Decathlon en dacht, laat ik daar eens m’n banden weer keihard oppompen tot 5,5 bar. Zo gezegd, zo gedaan. Ik fluitend weer verder. Na ongeveer 12 km, in een gehuchtje waar de hitte het asfalt deed smelten, voelde ik m’n achterband zwabberen... Nee he, geen lekke band toch?! Ik m’n pompje op het ventiel gezet en ging als een gek pompen. Het straatje werd nat van mijn zweetdruppels. Kreeg hem niet hard genoeg en vroeg aan een vrouw die bij de fontein wat spullen aan het afwassen was, of ze me wilde helpen. Zij de dop goed vasthouden zodat er geen lucht naast gaat en ik pompen. Alsof m’n leven ervan afhing! Haar vriendelijk bedankt, m’n hoofd onder de fontein gehangen en ik weer verder.
Dat wil zeggen, 200 meter verder...hij was alweer leeg! Ik ging bij de bosjes in de schaduw staan en herhaalde het ritueel. Niks hielp. Er kwam een jong, verliefd stelletje langs en ik vroeg hen of ze mij wilden helpen. Hij woonde daar om de hoek en haalde een zware pomp. Het leek te lukken...maar helaas, ook dat hielp niet. En toen zag ik een Hollandse man op een fiets voorbijkomen en riep hem. Hans blijkt ook op weg te zijn naar Barcelona en wilde me graag uit de puree helpen. Het bleek volgens Hans een scheefgetrokken ventiel te zijn die vervangen zou moeten worden. Zowel Hans als ik hadden beiden geen reserve bij ons.
Na zo’n uur in de hitte gerommeld te hebben, vroeg ik de jongen of hij iemand wist met een busje waar m’n fiets in past en of die mij naar een Fietswinkel kon brengen. Hij belde zijn vader en binnen 10 minuten zat ik naast hem op weg naar de fietsenwinkel. Die was dus dicht. Hij wist er nog 1. Die was dus ook dicht. Dan maar weer terug naar Decathlon. Die konden het in een kwartiertje weer in orde maken (eigenlijk vond ik het hun fout, maar was allang blij dat ik weer kon fietsen, dus zei niks).
De vader omhelst, serieus, ik ken geen arrogante Fransen, en ik opnieuw dezelfde 12 km weer gaan fietsen. Ondertussen waren m’n sigaretten op (lees stress) en kon nergens nieuwe kopen en juist op zo’n dag als vandaag, wil ik echt roken! Aan een vrouw die ook in de rij stond voor de kassa in een supermarkt gevraagd en zij wist er wel 1. Rij maar achter mij aan haha... Zo gezegd... maar die was dus dicht. Tja, je kan niet alles hebben. Weer een ander wist dat je in het cafe verderop sigaretten kon kopen. Daar lekker op een terrasje gezeten, idd een sigaretje gerookt en m’n zwarte handen eens flink gewassen. Weer fluitend op weg.
Kom ik op de camping aan en wie is daar...Hans! Wil je een wijntje Truus? Ik heb op je gewacht, want die fles kan ik niet in m’n eentje opdrinken. Nou, daar wist ik wel raad mee!
Wat een dag zeg!