Costa Brava

Costa Brava

Nooit gedacht dat ik ooit van m’n leven vakantie zou vieren in deze streek, maar het komt eenmaal zo uit. Vanuit de camping in Blanes (ligt ten zuiden van Lloret de mar), kan ik met de trein uitstapjes maken naar Barcelona.
Vanuit de prachtige habitation heb ik nog 45 km gefietst naar de kust Sant Feliu de Guixols. Volgens het routeboekje kon ik vandaaruit naar Blanes met de boot. Het is een prachtige kust met alleen maar bochtwerk en veel steile klimmen. Op zich is dat niet het probleem, maar wel dat al het verkeer hier over die weg moet en het ongelofelijk druk is. Dit maakt het fietsen met zware bepakking onmogelijk.
Nee mevrouw, de boot gaat naar Tossa de Mar en vandaaruit kunt u verder naar Blanes. Er gaan vele boten vanuit Tossa. Okay, ik moest bijna een uur wachten op de volgende, tevens laatste boot (goed moment voor een terrasje) en toen bleek dat ik met m’n zware fiets over het strand moest om het bruggetje van de boot te bereiken. Daarbij moest ik gedeeltelijk door het water, tassen eraf gehaald en 2 mannen hebben me geholpen om m’n fiets over het bruggetje in de boot te krijgen. Het tochtje zou maar 15 min. duren. Bleek 50 min. te zijn.
Eenmaal in Tossa de Mar bleek de laatste boot naar Blanes 10 min. geleden vertrokken te zijn.
Grrrr...
Dan ga je toch met de bus, zei de ticketverkoper. Ik vroeg nog hoeveel km het was naar Blanes maar kreeg als antwoord dat fietsen geen optie was. Goed, ik naar het busstation aan de andere kant van Tossa. Ticket gekocht, die vrouw zei dat m’n fiets wel onderin de bus kon, liggend. Maar ik moest wel overstappen op een andere bus in Lloret de Mar.
Veel gedoe om m’n fiets onderin die bus te krijgen, het was vreselijk druk op het station. Het busstation ziet hier hetzelfde eruit als de busstations in zuid-Amerika; veel te smal voor die grote bussen, iedereen wil vooraan staan en drukt naar voren, mijn fiets met al die bagage staat natuurlijk vreselijk in de weg, of ik ff opzij kan gaan...not!
Dit hele gedoe nog een keer op het nog drukkere station in Lloret de Mar.
Ik dacht, Truus, hou vol, dit is het laatste stukje en dan ben je er... Totdat de tweede buschauffeur zei dat m’n fiets niet meekon met deze bus, geen laadruimte!
Je kon me wegdragen!
En dat moet je je ook nog voorstellen dat ik vreselijk nodig moest plassen maar natuurlijk niet m’n fiets kan verlaten in al die drukte om naar het toilet te gaan, dus, inhouwen!
Nee mevrouw, dan moet u die andere bus hebben, waar u net uitkomt, die gaat ook naar Blanes, alleen dan moet u nog 2 km fietsen voor naar de camping aan het strand.
Kremineel! Had dat eerder gezegd, dat is toch peanuts!!!
Na een uur in vele files gestaan te hebben en ik behoorlijk de schrik te pakken heb gekregen van de toeristische chaos in Lloret de Mar (ik hoop toch niet dat ik op zo’n massacamping terechtkom met disco tot diep in de nacht, hutjemutje) en een blaas die op springen stond, kom ik op een vriendelijke, rustige, familiaire camping aan, hartelijk welkom geheten door de patron en kon ik opgelucht ademhalen!
Het is een kleine camping met schaduw en direct aan zee en ik heb een grote plek gekregen vlakbij de zee. Pffff... en loslaten....
Mijn Duitse buurvrouwen hebben me geholpen met licht bijschijnen tijdens het opzetten van m’n tent. Gedoucht, m’n chorizo picanto en m’n laatste kaas opgegeten alszijnde mijn diner.
Morgen ga ik wel de zee in, nu pitten...